Irene: ‘Met iedere vezel in mijn lijf wilde ik naar hem toe’

18 december 2023 · Leestijd 5 min

· ·

Gerjan (42) is een gezonde man, wiens grote kinderwens net in vervulling is gegaan. Totaal onverwachts krijgt hij tijdens zijn werk een hartstilstand. Irene: “We renden samen marathons. Hoe kon dit?”

“Ik had altijd in mijn hoofd dat ik een powervrouw was, die geen man nodig had,” vertelt Irene lachend. Maar tijdens een jeugdkamp leert ze Gerjan kennen. Eerst worden ze goede vrienden en anderhalf jaar later krijgen ze dan toch een relatie.

Pittig en zorgzaam

In het begin zijn ze beiden zoekend. “Ik ben van Antilliaanse afkomst en wat pittiger, Gerjan was vooral zorgzaam.” Ze hebben tijd nodig om naar elkaar toe te groeien, maar vullen elkaar vervolgens juist aan.

“Ik rende bijvoorbeeld al jaren marathons, en hij stond dan langs de kant met flesjes water en energierepen. Pas veel later gaf hij aan dat hij eigenlijk ook wel wilde rennen. Toen heb ik hem meteen ingeschreven.”

Kinderen

Gerjan heeft een kinderwens, maar weet hoe zijn vrouw over dit onderwerp denkt. “Zowel mijn moeder als vader zijn meerdere keren hertrouwd en gescheiden. Ik had daarom weinig vertrouwen in relaties, en dat die blijven bestaan als je kinderen hebt,” legt Irene uit.

'Ik had er vertrouwen in dat wij dit samen konden'

“Maar zolang ik geen kinderen wilde, hoefde het voor hem ook niet. Dat hij dat offer voor me bracht, zei eigenlijk al genoeg.” Ze zijn al veertien jaar gelukkig samen, als Irene zwanger raakt. “Toen had ik er vertrouwen in dat we dit samen konden.”

Bewusteloos

Hun dochter Noa wordt geboren. Dertien maanden lang geniet Gerjan van het vaderschap. Hij is op een militaire basis in België aan het werk, als Irene ineens telefoon krijgt: haar man is op zijn werk bewusteloos geraakt. “Hij werd wel vaker licht in zijn hoofd, dus op dat moment was ik niet heel bezorgd.”

'Het heeft niet zo mogen zijn'

“Maar een half uur later ging de telefoon opnieuw, met de mededeling dat het nu echt fout ging.” Gerjan krijgt met een AED shocks toegediend.

Hartpijn

Een half uur lang proberen de ambulancebroeders en een arts Gerjans hart weer op gang te brengen, maar dan is duidelijk dat ze niets meer voor hem kunnen doen. “Ik dacht eerst nog dat ik misschien de rest van zijn leven voor hem moest zorgen. Maar zelfs dat heeft niet zo mogen zijn,” vertelt ze geëmotioneerd.

“Ik viel op de grond toen ik het hoorde. Hoe kon dit?” Gerjan heeft nooit last van zijn hart gehad. Irene vervolgt: “We renden samen marathons. Dan wordt je hart zó onder druk gezet en ging alles altijd goed.”

Slechte grap

“Met iedere vezel in mijn lijf wilde ik naar hem toe,” vertelt Irene. “Maar omdat ik een burger ben, mocht ik dat militaire terrein niet zomaar op. Ik zei nog: ‘Het is niet zomaar, ik moet naar mijn man.”

'Het is niet zomaar, ik moet naar mijn man'

“In de tijd dat hij nog daar was, drong het niet tot me door. Het voelde als een slechte grap.” Pas als Gerjans lichaam dagen later eindelijk naar Nederland komt, begrijpt Irene wat er gebeurd is. “Toen ik hem daar zag liggen, wist ik dat hij er inderdaad niet meer was,” zegt ze met gebroken stem.

Menselijk

Tijdens zijn uitvaart spreekt Irene de meer dan vijfhonderd genodigden zelf toe. Ze vertelt over haar man en wat hij voor haar, hun dochter, en anderen betekend heeft.

'Een mens is en blijft een mens'

“Maar ook over zijn ondeugende dingen hoor,” zegt Irene. “Als mensen overlijden hoor je vaak alleen maar mooie woorden, alsof het engelen zijn. Maar een mens is en blijft een mens.”

Wat nu?

De eerste periode is loodzwaar. “Ik at niet, ik sliep nauwelijks. Mijn dochter werd verzorgd door mijn moeder en oudste zus. Ik wist gewoon niet waar ik het zoeken moest.”

Ook zoekt Irene naar wat ze kan verwachten. “Wat is nu mijn leven? Hoe moet ik verder?” Dat is niet alleen op emotioneel vlak, maar ook financieel. “Er moest zoveel geregeld worden, met alle rekeningen, de Belastingdienst.”

Verhalen vertellen

“Het voelde alsof ik Gerjan de wereld uit moest schrijven,” vertelt Irene. “Ik moest zijn telefoonmaatschappij bellen dat hij er niet meer was, zijn boekhouder doorgeven dat hij niet meer nodig was. Dat gaf me echt het gevoel dat ik hem aan het uitwissen was.”

Maar vergeten is hij verre van. “Ik heb een boekje over Gerjans leven gemaakt voor Noa, zodat zij hem toch kan leren kennen. Ook praat ik veel over hem, met haar en met anderen. Want door zijn verhaal te vertellen hou ik hem in leven. Dat helpt mij echt om hier doorheen te komen.”

Anita’s man (43) overlijdt: ‘De dokter zei hem: “Meneer, u bent kerngezond”’